filmi izledikten sonra bende uyanan tek his: bulantı. bu tamamen uyuşturucunun yol açtığı bir şey de değil ki. uyuşturucu batağından yeni çıkmış, 30'lu yaşlarına gelmiş, ailesiyle arası bozulmuş ve işsiz olan anders'in kendisi diyor hiçbir şey hissetmiyorum diye. peki ya akademisyen olan, iki çocuklu evli eski arkadaşı. onun da tek hissettiği şey bel ağrısı, hayatın akışına kaptırmış sadece kendini (çoğumuz gibi).

bana kalırsa film başarılıydı, bence uyuşturucu sonuçlarını anlatan bir filmden ziyade, varoluşsal bunalımları anlatan bir filmdi özünde. ve bahsedildiği üzere cafe sahnesi görülmeye değer.